Lhotse 2014 – część 2

10 kwietnia

O 8:00 rano ruszamy z Namche do Deboche. Po drodze ponownie wojskowy punkt kontrolny, trzeba pokazać permit. Pniemy się mozolnie do góry, by potem stromym zejściem osiągnąć mostek na rzece, a potem oczywiście znowu mozolnie do góry. Na końcu długiego podejścia klasztor Tengboche na wys. 3.880 m. Odwiedzamy klasztor, trochę zdjęć, i schodzimy w 15 minut około godz. 14:00 do Deboche. W Tengboche zjadamy po jabłeczniku, popijając limon tea. Pomijając przerwy doszlibyśmy w 4 ½ godz., a tak pstrykając zdjęcia, filmując, zwiedzając klasztor i ciasteczko w lodge wyszło 6 godz. Popołudnie i wieczór spędzamy w jadalni, gdzie gospodarz pali w kozie i wnet robi się przytulnie i miło. Wszyscy tu przesiadują, nasze pokoje to małe i zimne klitki, gdzie tylko śpimy.

Foto: I kolejne miłe spotkanie, tym razem z ekipą Sherpów z naszej agencji. Idziemy szukać gazu, ale w całym Katmandu go nie ma… .

11 kwietnia

Wyruszamy o 8:50 i w czasie drogi do Pheriche Wojtek czuje się stopniowo coraz lepiej. Po drodze mijamy niewidomego Niemca, towarzyszy mu ekipa TV, bo zamierza wchodzić na Everest. Spotykamy też Polaków z Gdańska, aktualnie Londyn, idących do BC pod Everestem. Do Pheriche dochodzimy szybko w 3 ½ godz., wyprzedzając po drodze ekipę z Chorwacji. Nocujemy w Snowland Lodge. Fajnie tu – przed lodgem leci z rury bez przerwy woda, stoją dwie blaszane miski zapraszające do prania. Pijemy coś i pierzemy co się da. Trzeba wykorzystać słońce i rozwieszony sznur do bielizny. Dobrze, że w Namche kupiliśmy klamerki do bielizny, bo wiatr ostro wieje. Gospodarz rozpala w kozie i od razu robi się miło i przytulnie. Na dworze natomiast zaczyna sypać śnieg i nasze pranie zamarza na kość. Dosuszamy je potem na krzesłach przystawionych do kozy. Na lunch – Wojtek: zupa czosnkowa, spaghetti bolognese, herbata imbirowa.

Dinner o 19:00: stek z jaka. Dogadzamy sobie, w końcu zapłaciliśmy agencji masę pieniędzy.
Po kolacji rytualny pomiar tętna i wysycenia tlenem krwi.
Jutro kolejne wyjście aklimatyzacyjne, odbijamy w bok do Chhukhung, by zobaczyć czorten Kukuczki i zanocować na wys. 4.730 m.

Foto: Nasza ekipa z permitem na Lhotse, w ministerstwie (na zdjeciu nie ma Michala Matlaga).

13 kwietnia 2014

Jest 13 kwietnia i śpimy w pokoju 113. Wczoraj rano około 9:40 ruszyliśmy w dolinę boczną prowadzącą do Chhukhung, a dalej pod Island Peak i południową ścianę Lhotse, największą na świecie. Z Pheriche ścieżka prowadzi od razu bardzo stromo w górę, potem schodzi się łagodnie do wioski Dingboche, gdzie roboty na poletkach w pełnym toku. Orzą dwoma jakami zaprzężonymi do prymitywnego pługa i sadzą kartofle. Za Dingboche ścieżka pnie się łagodnie do góry w Bibre zatrzymujemy się na herbatę.

Stoi tu jedna prymitywna chata, tuż za nią czorten Kukuczki, jeden z celów naszego wyjścia.

Poprzednio stał w Chhukhung, ale dobudowano kolejne lodge i stał za murkami w pobliżu toalet. Aktualne miejsce bardzo ładne, w zapierającej dech górskiej scenerii. Spędzamy tu ze 40 min. i ruszamy dalej. O 12:20 jesteśmy już w Chhukhung i lokujemy się w Chhukhung Resort Lodge. Po południu zaczyna sypać śnieg, zimno, siedzimy więc w jadalni, gdzie w kozie buzują odchody jaka . Miło i przytulnie, pełno ludzi. Pijemy, pijemy i pijemy.

Noc na wys. 4.730 m nie oznacza w moim przypadku relaksu i odpoczynku. Trudno zasnąć, potem sen na jawie, budzę się co chwila. Wojtek śpi lepiej, pewnie to sprawa aklimatyzacji. Rano okna pokryte lodem.

Po wczesnej pobudce śniadanie, umyć się tu nie ma gdzie. Tylko w kiblach stoi beczka z wodą, rano z wierzchu zamarznięta. Przełazimy przez dwa murki, by wydostać się na ścieżkę wiodącą w kierunku góry leżącej po lewej stronie wioski przed murem Nuptse. Szybko zyskujemy na wysokości, czasami gubimy ścieżki, ale trudności nie ma. Po 2 godz. 40 min jesteśmy na szczycie Chhukhung Ri 5.550 m. Zejście zajmuje nam 1 godz. Szybko i sprawnie. W Lodge zjadamy co nieco, pijemy Ginger Tea i na dół do Pheriche. Plany na jutro ustalimy wieczorem – Michał w formie jak to ultramaratończyk, ja kłopoty ze snem i gorsza saturacja. Powinniśmy jutro iść do Lebuche na wys. ca 4.900 m.

Lhotse 2014 – część 1

Newsy od Lecha i Wojtka Flaczyńskich z Kathmandu

06.04.2014

Stres związany z lotem do Katmandu spowodowany ca 30 kg nadbagażu już za nami. Udało się przewieźć wszystko bez dodatkowych kosztów, co prawda wyglądaliśmy jak choinki, ale kilo nadbagażu kosztuje od 30 do 50$ za 1 kg! Zdjęcia biednych himalaistów z Polski w rynsztunku bojowym można zobaczyć na facebooku – zrobiła i zamieściła je Ewa Czubkowska.
Kilka zdjęć z Katmandu zamieścił też Bogusław Magrel.

W Doha trochę pospaliśmy na naszych karimatach, choć luksusowo nie było. W Katmandu przyjechał po nas na lotnisko Boguś, ale musieliśmy wykupić najpierw wizy za 100 $, potem ca 2 godz. czekaliśmy na nasz bagaż. Nasze plecaki i kartony – na szczęście całe wyjechały jako ostatnie. Przed lotniskiem czekał na nas minibus z ludźmi z agencji, konkretnie z sirdarem naszej wyprawy i co za niespodzianka – przywitał nas girlandami z kwiatów, które zawiesił nam na powitanie na szyjach. Myślałem, że tak robiono w dawnych czasach, ale jak widać podtrzymują tradycje.
Koło 10:30 poszliśmy z Bogusiem na kolację i piwo Everest, całkiem dobre.

Ostatnie dwa dni ciągle biegamy po wąskich uliczkach Thamelu. Kupiliśmy już szable śnieżne i repiki do mocowania namiotów, śruby lodowe, torby transportowe na karawanę, kłódki do ich zabezpieczenia, kartę SIM i pakiety na internet, bo w BC jest już ponoć internet, mapę trekingu do BC.  Dziś po południu w markecie zakupy spożywcze na akcję powyżej BC, i całe żarcie dla szerpów.

Być może nie wiecie, ale będziemy mieli 2 szerpów. Mocne chłopaki, ale to ogromny wydatek dla naszej czwórki! Mniejsza o szczegóły, jutro musimy wszystko przepakować w torby wyprawowe, żarcie w beczki, przygotować ładunki dla jaków, a w poniedziałek rano mamy lecieć do Lukli. Potem 7 dni karawany do BC pod Everestem, gdzie w tym roku ma być ponoć ponad czterdzieści wypraw.

Na dodatek szerpowie postanowili w tym roku poręczować drogę na Lhotse, choć nikt ich o to nie prosił i kasować każdego wspinacza za to 150 lub 200 $.

Będziemy też mieli po 3 butle tlenowe i wypożyczoną od agencji drugą maskę.

Nasz hotel Marshangdi jest dobry, czasami wieczorem brak prądu, świeci się tylko mała lampka pod sufitem, ale jest ok. Zamiast planowanych prawie 4 dni, spędzimy tu kilka dni. Na razie na zwiedzanie Katmandu nie mieliśmy czasu, musimy odłożyć to na „po wyprawie”.

7 kwietnia

Pobudka o 5:00 rano. Niewyspani jedziemy na lotnisko. Czekamy półtorej godziny na samolot, pogoda tego ranka niekorzystna. O 8:50 wreszcie startujemy, by po 20-30 min. wylądować w Lukli.Pijemy herbatę i ruszamy z kopyta do Phakding – ponoć to tylko 2 ½ godz. W rzeczywistości trwa to znacznie dłużej – Wojtek jest w Nepalu po raz pierwszy i tutejsza egzotyka wywołuje odruch sięgania raz po raz po aparat fotograficzny. Ja też idę nieco wolniej, gdyż mam na bolącym kolanie stabilizator, pamiątka po ostatnim treningu na naszych bunkrach, dwa dni przed wyjazdem na wyprawę. Przebieramy mokre ciuchy, zjadamy obiad i po południu idziemy 30 min. stromo pod górę do 500-letniego buddyjskiego klasztoru. Nastoletni mnisi akurat zbierają się na modły i zza zasłony słuchamy recytowanych mantr, trąb i bębnów.

Po powrocie do lodge Wojtek ładuje baterie do swojego aparatu za 200 Rs, zjadamy kolację zamawianą z karty, potem codzienny rytuał – mierzymy pulsoksymetrem nasycenie krwi tlenem i puls, a Boguś wszystko zapisuje. Początkowo mamy podobne wyniki, w granicach 93 – 95%.

8 kwietnia

Idziemy z Phakding do Namche Bazar 4 ½ godz. Śpimy w Himalaya Lodge dwie noce.

09.04.2014

Jesteśmy w Namche to 3.440 m. Nad ranem bolała nas nieco głowa. Boguś mierzy nam codziennie saturację, mamy wszyscy podobną. Dziś dzień restowy, zostajemy w Namche. Poszliśmy naszą czwórką do góry na Everest Wiev Point 3.800 m a potem ja z Wojtkiem do Khundjung i wracamy koło szkoły Hilarego do Namche. Ja zaliczam bezsenną noc, Wojtek rano czuje się bardzo kiepsko. Pijemy Nepali Tee, czyli słabiutka herbatka z mlekiem.

Jutro ruszamy do Dengboche. Dziś robiliśmy dużo zdjęć. Kamera i aparaty już strasznie zakurzone, bo tu wszędzie unosi się w powietrzu pył, który niszczy aparaturę i nasze gardła. Wiele osób nosi maski lub chustki na ustach.

Jutro będziemy spać chyba na 3.480 m.