Po lawinie pod Lhotse – galeria 4

24 kwietnia o godz. 10 odbyła się w bazie uroczysta pudża.

25 kwietnia 2015 r. w godz. przedpołudniowych miało miejsce kilkusekundowe trzęsienie ziemi, które wywołało oberwanie się seraków z siodła pomiędzy Pumori i Lingtren. W dół doliny spadła ogromna lawina.

Sama lawina nie doszła do bazy, lecz podmuch powietrza (fala uderzeniowa) pędząca przed lawiną zniszczyła doszczętnie środkową część bazy.

Siła i skala zniszczeń była olbrzymia. Gdy opadł śnieżny pył, ujrzeliśmy porozrzucane rzeczy i sprzęt w promieniu kilkuset metrów.

Spakowaliśmy w plecaki apteczki z lekami, wodę, ciepłe rzeczy, łopaty śnieżne, czołówki i od razu ruszyliśmy na miejsce tragedii by pomóc poszkodowanym i zająć się rannymi.

Budowaliśmy z czego tylko się dało nosze i przez cały dzień przenosiliśmy rannych do utworzonych w dolnej części bazy namiotów medycznych.

Zginęło 20 osób, kilka zmarło w nocy na skutek odniesionych ran, ponad 50 osób było rannych.

Na szczęście następnego dnia pogoda poprawiła się i pozwoliła na przylot helikopterów, które zabrały najbardziej poszkodowanych do szpitali w Katmandu.

Późnym wieczorem jeszcze raz wybrałem się poszukać rannych i w pewnym momencie zauważyłem coś świecącego w śniegu. Była to lampka widoczna na zdjęciu, którą wbiłem w śnieg ku pamięci tych, którzy stracili życie.

Ten kask znaleźliśmy kilkaset metrów od bazy.

Siła podmuchu porywała wszystko w powietrze, a jeśli na drodze znalazł się kamień, lecące rzeczy roztrzaskiwały się o niego.

Było to najwięsze trzęsienie ziemi od 1934 roku (81 lat), a jego siła w epicentrum leżącym około 210 km na zachód od Mount Everestu wyniosła 7,9 w skali Richtera.

W kolejnych dniach wystąpiły jeszcze wstrząsy wtórne, które na szczęscie nie wyrządziły szkód.

Zaraz po trzęsieniu ziemi na dól uciekli tzw. Icefall doctors odpowiedzialni za zabezpieczanie drogi na Icefallu. Następnie zaczęli ją opuszczać Szerpowie, klienci agencji i wspinacze.

Ministerstwo turystyki Nepalu cały czas zapewniało, że kto chce może się wspinać, mimo że droga przez Icefall uległa zniszczeniu, a całe SPCC tuż po trzęsieniu ziemi uciekło na dół. Byłem jedyną osobą, która po tym fakcie przebiła się do obozu 1, skąd zniosłem cały nasz 25 kg depozyt. Do góry wyszedł jeszcze ojciec z Anglikiem Jules’em, ale utknęli w trudnościach. Po powrocie okazało się, że nasza messa jest już zwinięta i jak widać na zdjęciu śniadanie – piknik pod gołym niebem.

4 maja spakowaliśmy nasze rzeczy, sprzęt w beczki i torby transportowe, a sami ruszyliśmy w dół z bagażem podręcznym w kierunku Lukli.

Baza niemal całkowicie opustoszała. Sezon został zakończony.

Autorzy zdjęć: Lech i Wojciech Flaczyńscy – Wszelkie prawa zastrzeżone.

Filmik lawiny Irish Seven Summits

02-05-2015

Dziś znowu udało się porozmawiać z Wojtkiem. Znalazł sieć 20 minut drogi od bazy. Przysiadł na połamanym krześle. Około -5 stopni C, póki słońce nie zajdzie. W trakcie podmuchu wywołanego trzęsieniem ziemi i lawiną od strony grani Pumori Wojciech i Lech wybiegli z namiotu mesy i schronili się za skałą. Tragiczne w skutkach uderzenie miało miejsce w środkowej części bazy, około 100 metrów niżej.

Przerażające nagranie wspinaczy Paul Devaney (Irish Seven Summits) i Teodor Johansen, którzy w tamtych dramatycznych chwilach ukryli się w swojej mesie:
http://www.bbc.com/news/world-asia-32540568

Lhotse 2014 – po zejściu lawiny – nowe cele wyprawy

Po zejściu lawiny na Ice Fallu, która zabiła 16 szerpów (było to nad ranem pierwszej nocy w BC), tzw. Ice Fall doctors, czyli ci, którzy prowadzili poręczówki przez Ice Fall, odmówili dalszej pracy na lodospadzie, mimo że wspinacze ze wszystkich ekspedycji zapłacili im za to po 600,- $ każdy. Wizyta ministra turystyki i innych oficjeli w bazie nic nie pomogła. Wejście na Lhotse było już niemożliwe. Tydzień później większość ekspedycji zaczęła schodzić na dół; bogacze odlatywali helikopterami, my zaś po 11 dniach spędzonych w BC na wys. 5300 m i dwukrotnym podejściu na ścianę Pumori na wys. ca 5750 m też rozpoczęliśmy zejście, tyle że nie prosto do Namche Bazar, lecz przez przełęcz Cho La (5420 m) i przez lodowiec Ngozumpa do Gokyo. Do Gokyo szliśmy 2 dni, kolejnego dnia weszliśmy na Gokyo Ri (5360 m) rzucić okiem na Gyachung Kang (7952 im), gdzie kiedyś robiłem nową drogę i porobić trochę zdjęć. Tego samego dnia zeszliśmy aż do Namche, dotarliśmy tam już w zupełnych ciemnościach.

 

Z Namche wyszliśmy do Lukli dopiero po godz. 15:00, potężna ulewa zmusiła nas do przeczekiwania i wypicia kilku kaw w pobliskiej „kawiarni”, gdzie dorodny szczur hasał sobie po półkach z wypiekami. Około 20:00 dotarliśmy do Lukli do Everest Lodge i dołączyliśmy do reszty ekipy. Stąd odlatuje się do Katmandu ze słynnego lotniska, oczywiście o ile jest lotna pogoda. My mieliśmy znowu pecha – pochmurna i mokra pogoda zmusiła nas do 5-dniowego oczekiwania na lot. Bogaci trekkersi i niecierpliwi latali znowu helikopterami za 500 $, my wstawaliśmy codziennie przed 6:00, by koło 11:00 wracać z kwaśnymi minami z powrotem do Everest Lodge.

 

6 maja wreszcie lądujemy w Katmandu – początkowo w Buddha Hotel, ale Monte Rosa nie chciała już za nas płacić, więc przenieśliśmy się do hotelu Radiant (9 $ za dwuosobowy pokój). Kolejne dni walczymy z naszą agencją o zwrot choć części naszych pieniędzy, ale idą w zaparte. Dopiero dwie wizyty w ministerstwie i szereg innych zabiegów zmusiły tych złodziei do zwrotu niewielkiej części wyłożonych przez nas środków. W międzyczasie trochę zwiedzamy, Patan, świątynię małp, czyli Swayambhunath oraz dalej położony Bhaktapur.

 

14 maja nasz leader Boguś wyleciał do Polski i zostaliśmy z Wojtkiem sami. Michał Matląg i Chorwaci wylecieli już dużo wcześniej, nam linia Qatar Airlines nie dała szans, zażądali po prawie 500 $ za przebukowanie biletów. Dwie beczki z butlami tlenowymi i szturm żarciem deponujemy na rok w „Seven Brothers” u Nimy Gombu Sherpy (19 razy na Evereście), cztery wielkie „bags” w hotelu Radiant i jutro rano wyjeżdżamy do Pokhary (6 -7 godz.) busem, potem jeepami (12 godz.) do Jomsom, dalej kilka dni trekkingu z 20 kg plecakami, aż znajdziemy się po północnej stronie Annapurny. Plecaki ciężkie, bo niesiemy sprzęt wspinaczkowy – spróbujemy wejść na 2 – 3 szczyty powyżej 6.000 m.

 

Około 25 maja zamierzamy wrócić do Katmandu i 3 dni później wrócić do rodziny. Wreszcie zjemy kawałek normalnego chleba i zobaczymy zieloną soczystą trawę. Na ulicy nie trzeba będzie lawirować pomiędzy trąbiącymi samochodami, motorami, rikszami, rowerami, nikt nie będzie nagabywał co chwilę i szeptał za plecami „hasz, hasz sir” :).

Fotografie Lecha i Wojciecha Flaczyńskich – 2014 – Wszelkie prawa zastrzeżone