24 kwietnia o godz. 10 odbyła się w bazie uroczysta pudża.
25 kwietnia 2015 r. w godz. przedpołudniowych miało miejsce kilkusekundowe trzęsienie ziemi, które wywołało oberwanie się seraków z siodła pomiędzy Pumori i Lingtren. W dół doliny spadła ogromna lawina.
Sama lawina nie doszła do bazy, lecz podmuch powietrza (fala uderzeniowa) pędząca przed lawiną zniszczyła doszczętnie środkową część bazy.
Siła i skala zniszczeń była olbrzymia. Gdy opadł śnieżny pył, ujrzeliśmy porozrzucane rzeczy i sprzęt w promieniu kilkuset metrów.
Spakowaliśmy w plecaki apteczki z lekami, wodę, ciepłe rzeczy, łopaty śnieżne, czołówki i od razu ruszyliśmy na miejsce tragedii by pomóc poszkodowanym i zająć się rannymi.
Budowaliśmy z czego tylko się dało nosze i przez cały dzień przenosiliśmy rannych do utworzonych w dolnej części bazy namiotów medycznych.
Zginęło 20 osób, kilka zmarło w nocy na skutek odniesionych ran, ponad 50 osób było rannych.
Na szczęście następnego dnia pogoda poprawiła się i pozwoliła na przylot helikopterów, które zabrały najbardziej poszkodowanych do szpitali w Katmandu.
Późnym wieczorem jeszcze raz wybrałem się poszukać rannych i w pewnym momencie zauważyłem coś świecącego w śniegu. Była to lampka widoczna na zdjęciu, którą wbiłem w śnieg ku pamięci tych, którzy stracili życie.
Ten kask znaleźliśmy kilkaset metrów od bazy.
Siła podmuchu porywała wszystko w powietrze, a jeśli na drodze znalazł się kamień, lecące rzeczy roztrzaskiwały się o niego.
Było to najwięsze trzęsienie ziemi od 1934 roku (81 lat), a jego siła w epicentrum leżącym około 210 km na zachód od Mount Everestu wyniosła 7,9 w skali Richtera.
W kolejnych dniach wystąpiły jeszcze wstrząsy wtórne, które na szczęscie nie wyrządziły szkód.
Zaraz po trzęsieniu ziemi na dól uciekli tzw. Icefall doctors odpowiedzialni za zabezpieczanie drogi na Icefallu. Następnie zaczęli ją opuszczać Szerpowie, klienci agencji i wspinacze.
Ministerstwo turystyki Nepalu cały czas zapewniało, że kto chce może się wspinać, mimo że droga przez Icefall uległa zniszczeniu, a całe SPCC tuż po trzęsieniu ziemi uciekło na dół. Byłem jedyną osobą, która po tym fakcie przebiła się do obozu 1, skąd zniosłem cały nasz 25 kg depozyt. Do góry wyszedł jeszcze ojciec z Anglikiem Jules’em, ale utknęli w trudnościach. Po powrocie okazało się, że nasza messa jest już zwinięta i jak widać na zdjęciu śniadanie – piknik pod gołym niebem.
4 maja spakowaliśmy nasze rzeczy, sprzęt w beczki i torby transportowe, a sami ruszyliśmy w dół z bagażem podręcznym w kierunku Lukli.
Baza niemal całkowicie opustoszała. Sezon został zakończony.
Autorzy zdjęć: Lech i Wojciech Flaczyńscy – Wszelkie prawa zastrzeżone.
Strona Lecha Flaczyńskiego 